ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Με τα πόδια στο κενό..

Αποκαμωμένη στην άκρη του βράχου κουνάω μηχανικά τα πόδια μου, στο κενό..
Ένα με την απεραντοσύνη ,να περιμένω το χέρι του θεού να με αγγίξει στοργικά..
Να θέλω να πιστέψω και να μην μπορώ
να θέλω να ησυχάσω κι εκείνο το δηλητηριώδες φίδι
της ανησυχίας να μου ψυθιρίζει πως τελικά δεν είχα κάνει λάθος..
Πως το όμορφο και το άσχημο μεγαλώνουν στο ίδιο κουκούλι, της παραίτησης,
πως κάθε μας συναίσθημα μοιραία ζει την τραγωδία της φθοράς,
πως ο ίδιος πόνος που βοηθάει τη γέννηση μας,
θα μας συντροφεύει σε κάθε αποχωρισμό..
Πως η μοναξιά γεννιέται τη νύχτα και παίρνει μορφή τη μέρα..
Η ισορροπία του κενού,
ποιόν να κατηγορήσω που, χρόνια πριν,
πέταξα το θεό στα σκουπίδια,
σε ποιόν να πω για τη χαμένη μου πίστη..
Δε θυμώνω πια,
ούτε λυπάμαι,
μονάχα παγώνω,
με τη στοργή της μάνας που εγκαταλείπει το βρέφος της
στην πόρτα της γειτόνισσας,
του κόσμου που νιωθει μοναξιά,
με την ψυχρότητα της προσωπικής μου αυτοπροστασίας,
που με κρατάει εδώ,
δεμένη,
στον ίδιο βράχο με τα πόδια στο κενό..