Εσένα κοιτάζω..

Εσένα κοιτάζω περιπλανιέμαι με τη μύτη
στο πίσω μέρος του λαιμού σου
Γλύφω τα χείλη σου
λίγο πρίν φυσήξεις τον καπνό του τσιγάρου
Κρεμιέμαι απ' το λαιμό σου
διασκεδάζοντας τη δυσαρέσκεια σου.
Σου πειράζω το καπέλο στο κεφάλι
και χαχανίζω που θυμώνεις.
Κι ύστερα σε φιλάω στο στόμα..
Μου λείπεις..

Σε θέλω..

Σε θέλω γυμνό
Εραστή του πόθου μου
Δοσμένο στο σώμα που πονά απ’ την ανάγκη
Δε θέλω να με χαϊδέψεις με λόγια
Χέρια θέλω να πνιγώ
Γλώσσες να μη μιλάνε
Κορμιά ιδρωμένα ναυαγισμένα στο νησί του έρωτα
Να ξεχαστώ σε ηδονές
Να μιλώ μόνο για σώματα
Να νιώθω με τα ακροδάχτυλα
Να πνίγομαι σε αναστεναγμούς
Να χορταίνω με το σώμα σου
Να ξεδιψάω με τον ιδρώτα σου
Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω με τον έρωτα σου
Ιέρεια στο σώμα σου να γίνω
Έτσι σε θέλω..

ΜΙΑ ΘΥΜΗΣΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Καλοκαιρινά βράδια με παιδικές φωνές μουσική υπόκρουση..
Σε περιμένω, σα να ‘ναι της μοίρας γραμμένο,
κάθε έρωτα μου να τον σηματοδοτεί μια έλλειψη..
Κι η πανσέληνος εκεί ψηλά να φωτίζει τη νύχτα μας
Τη δικιά σου,
τη δικιά μου,
της θάλασσα που άλλοτε μας χωρίζει
κι άλλοτε μας ενώνει κατά πως το νιώθει σωστό…
Είχα ξεχάσει πριν καιρό την έλλειψη
και δεν ξέρω αν τελικά πρέπει να
σ’ ευχαριστήσω ή να σε κακίσω για τούτη δω τη θύμηση..
Είχα γυρίσει την πλάτη στην αναμονή
γιατί για να περιμένεις πρέπει να γνωρίζεις την προσδοκία
κι η προσδοκία είναι πίστη..
Και να ‘μαι λοιπόν γονατιστή, να προσδοκώ,
μετά από καιρό απιστίας..
Με ευλάβεια στο σώμα και στο άγγιγμα ζητάω, εσένα..
Μη με κακίζεις όταν δεν ξέρω..
Μη με ξεχνάς γιατί πονάω..
Άγγιζε με να βυθίζομαι στη θάλασσα σου..
Θυμήσου μαζί μου,
αν μπορείς,
πως ο δρόμος των ανθρώπων
περνάει με μικρά βήματα από τα σώματα
και δρασκελίζει τα βάθη του είναι μας,
κάτι βράδια με πανσέληνο σαν κι αυτό..
Μα πάνω απ’ όλα άφησε με απόψε,
να φτιάξω..
..μια θύμηση για ‘σένα..

Ο Παράδεισος μας..

Έχω κρατήσει από μας φιλιά κι αγκαλιές κλεισμένα
σε ολομέταξο λευκό πουγγί, δεμένα με κόκκινη κορδέλλα..
Μετάξι για την αγάπη που νιώθω,
για να θυμάμαι πόσο ακριβό είναι το συναίσθημα
λευκό για τον έρωτα μου για σένα,
για να θυμάμαι πως η καθαρότητα των συναισθημάτων δεν κιτρινίζει με το χρόνο
και κόκκινο για να σε ποθώ κάθε που θα μου λείπεις..
Κι όταν τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν βαραίνουν τις νύχτες μου
τ΄ανοίγω και γεμίζω τα ρουθούνια μου μυρωδιές,δικές σου..
Κλείνω τα μάτια και κρύβομαι κάτω απ΄τα σεντόνια σου,
σιωπηλά μη σε ξυπνήσω,
και σε φιλώ δειλά στο μέρος της καρδιάς,
με την ελπίδα να με φυλακίσω μέσα σου..

Μου λείπεις..

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Με τα πόδια στο κενό..

Αποκαμωμένη στην άκρη του βράχου κουνάω μηχανικά τα πόδια μου, στο κενό..
Ένα με την απεραντοσύνη ,να περιμένω το χέρι του θεού να με αγγίξει στοργικά..
Να θέλω να πιστέψω και να μην μπορώ
να θέλω να ησυχάσω κι εκείνο το δηλητηριώδες φίδι
της ανησυχίας να μου ψυθιρίζει πως τελικά δεν είχα κάνει λάθος..
Πως το όμορφο και το άσχημο μεγαλώνουν στο ίδιο κουκούλι, της παραίτησης,
πως κάθε μας συναίσθημα μοιραία ζει την τραγωδία της φθοράς,
πως ο ίδιος πόνος που βοηθάει τη γέννηση μας,
θα μας συντροφεύει σε κάθε αποχωρισμό..
Πως η μοναξιά γεννιέται τη νύχτα και παίρνει μορφή τη μέρα..
Η ισορροπία του κενού,
ποιόν να κατηγορήσω που, χρόνια πριν,
πέταξα το θεό στα σκουπίδια,
σε ποιόν να πω για τη χαμένη μου πίστη..
Δε θυμώνω πια,
ούτε λυπάμαι,
μονάχα παγώνω,
με τη στοργή της μάνας που εγκαταλείπει το βρέφος της
στην πόρτα της γειτόνισσας,
του κόσμου που νιωθει μοναξιά,
με την ψυχρότητα της προσωπικής μου αυτοπροστασίας,
που με κρατάει εδώ,
δεμένη,
στον ίδιο βράχο με τα πόδια στο κενό..

Έσυ ταξιδεύεις κι εγώ σε συντροφεύω με τη σκέψη μου.
Γυρνάει στο μυαλό μου η εικόνα σου, εκεί..
Η μυρωδιά σου στα ρουθούνια μου
η γεύση του έρωτα σου στο στόμα μου
Κάθε που μου λείπεις φτάχνω παραμύθια
με θαλασσινές γοργόνες με αστερίες στα μαλλιά,
να σκύβουνε ξεδιάντροπα τα στητά τα στήθη τους στα χείλη σου και να ζηλεύω,
να σε παρασέρνουνε σε πόθους και να μη σε φτάνω.
Να είμαι εκεί και μακριά ταυτόχρονα
η ίδια απόσταση που μας χωρίζει μας ξαναγεννάει,
κάθε που δεν ξέρω αν ο έρωτας είναι λέξη
ή πόθος
που λικνίζεται στα βάθη του είναι μας.

Σ' αγαπάω

Κάθε που η ματιά μου σκληραίνει
έχεις ένα τρόπο να μαλακώνεις ΄κείνη τη σκληράδα
ασφάλεια θαρρώ πως λέγεται
σα να γεμίζει μαγικά το κενό μέσα μου με αγάπη
σα να γεμίζει η καρδιά μου με μαλακά ζαχαρωτά
από 'κείνα που τα ψήνεις στη φωτιά
και μοσχομυρίζει ο χώρος ζάχαρη.
Σ' αγαπάω μωρό μου μακάρι να μπορούσα να σε γεμίσω φιλιά.
Μακάρι....

Καληνύχτα

Αγκάλιασα τα ψηλοτάκουνα μου απόψε
-ατυχής προσπάθεια να θυμηθώ την αγκαλιά σου-
κάθε κενό μια απώλεια,
θα μου πεις πως η απόσταση δημιουργεί εντυπώσεις.
καληνύχτα γι' απόψε έρωτα μου.

Κυριακή πρωί

Σήμερα νιώθω ένα ηφαίστειο συναισθημάτων
το στήθος μου έτοιμο να εκραγεί.
Ώρα να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου.
Παράξενη λέξη μου ΄ρθε στο μυαλό
σαν λογαριασμός σε είσοδο πολυκατοικίας.
Με φαντάζομαι να εκρήγνυμαι βεγγαλικά
σαν εκείνα που κοιτούσαμε τις προάλλες μαζί.
Ένα παράξενο πρωινό είναι.
Κυριακή.
Αργία.
Θα πάρω φόρα σήμερα, να πετάξω κοντά στον ήλιο
με την ελπίδα,
μόλις χάσω τα φτερά μου να προσγειωθώ
στην αγκαλιά σου.

Σαν δυο σταγόνες

Όνειρό μου

πως εγώ όνειρο μπορώ να γείνω
πως στα κλειστά σου βλέφαρα
μέσα μπορώ να μπω,
φαντασία σου να γίνω,
να μαγέψω κάθε σου σκέψη,
κάθε σου όνειρο
να μαι εγώ
να σαι συ
να μαστε
μαζί

Να μ' αγαπάς

Κάθε που ξαπλώνω στο κρεβάτι μου
ξέρω πως δεν είμαι μόνη
μαζί σου μοιράζομαι τα όνειρα μου.
Κι ας μη με κρατάνε τα χέρια σου.
Κάθε σου σκέψη,
αγκαλιά.
Κάθε φτερούγισμα των ματιών σου,
φιλί.
Κι αν ήταν ν' αλλάξω
τούτο 'δω τον έρωτα με κάτι άλλο, πολύτιμο.
Μόνο με την τύχη που μας ένωσε θα ήταν.
Στα σύνορα των ονείρων να κρατιόμαστε χέρι χέρι
διαβάτες του ερωτά μας.

Το χαμογελό σου με ταξιδεύει

Τα ματόκλαδά σου κλειστά
Η ανάσα σου μελωδία της ευτυχίας
το προσωπάκι σου γαλήνιο
τα χείλη σου χαμογελούν
ποιός ξέρει που ο Μορφέας σε ταξιδεύει
τα μάτια μου κλείνουν με την εικόνα σου
νοιώθω να χαμογελώ
σε λίγο θα κοιμάμαι...

είσαι κοντά μου

Όταν έκλεισες τα μάτια σου
το πρόσωπό σου γαλήνιο
με γεμίζει ευτυχία
μα μπορεί να 'ναι αλήθεια?
σε βλέπω
σε ακούω
είσαι δίπλα μου
δεν είναι όνειρο, είναι αλήθεια
κοιμόμαστε μαζί.

Απροσδόκητα

Όταν σε γνώρισα,
-πριν πόσα φεγγάρια αλήθεια;
δε θα μπορούσα να πιστέψω
πως θα ερχόταν ο καιρός
που θα συντρόφευες τις νύχτες μου.